Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Η συγχώνευση δύο πειραϊκών σωματείων, του Αθλητικού και Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Πειραιώς (Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου) και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς, οδήγησε στην ίδρυση του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς (Ο.Σ.Φ.Π.) την 10η Μαρτίου 1925 στην ταβέρνα του Μοίρα στην καρδιά του Πειραιά. Ανάδοχος του ονόματος ήταν ο Νότης Καμπέρος, ο οποίος έδωσε τέλος στις όποιες διαφωνίες με την έμπνευσή του. Ο Μιχάλης Μανούσκος πρόσθεσε το «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» και ο τίτλος ψηφίστηκε ομόφωνα. Το όνομα του νέου συλλόγου επιλέχθηκε ώστε να υποδηλώνει το πάθος, την αθλητική ισχύ, την ευγενική άμιλλα, τη δίκαιη νίκη, έννοιες που περικλείονται στο λεγόμενο ολυμπιακό ιδεώδες. Υπό το σκεπτικό αυτό επιλέχθηκε και ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος ως έμβλημα με κυρίαρχα χρώματα το κόκκινο και το λευκό.Περιλαμβάνει τμήματα για 16 Ολυμπιακά αθλήματα: ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο, στίβος, κολύμβηση, πυγμαχία, άρση βαρών, ιστιοπλοΐα, πάλη, τένις, σκοποβολή, καταδύσεις, κωπηλασία, κανόε καγιάκ – καγιάκ πόλο – καγιάκ σλάλομ και επιτραπέζια αντισφαίριση.

Ο ισχυρός άνδρας του Ολυμπιακού ήταν ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ιδιοκτήτης εμπορικού καταστήματος. Επιφανείς παράγοντες του Πειραιά στήριξαν έμπρακτα την ίδρυση του Ολυμπιακού. Μεταξύ άλλων, ενεργή συμμετοχή είχαν οι Μιχάλης Μανούσκος, βιομήχανος της πόλης, ο Νότης Καμπέρος, ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, ο Σταύρος Μαραγκουδάκης, διευθυντής του Ταχυδρομείου, ο Νίκος Ανδρόνικος, έμπορος, ο Δημήτρης Σκλιάς, αξιωματικός του Στρατού, ο Νικόλαος Ζαχαρίας, δικηγόρος, ο Αθανάσιος Μέρμηγκας, συμβολαιογράφος, ο Ιωάννης Κεκκές, χρηματομεσίτης και βεβαίως όλη η οικογένεια των Ανδριανόπουλων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ολυμπιακός, που ξεκίνησε νικηφόρα τους αγώνες του στο πειραϊκό πρωτάθλημα (7-0 τον Κεραμεικό, 2-0 τον Εθνικό και 4-0 τη Θύελλα), δεν πρόλαβε να δώσει συνέχεια σε προηγούμενους θριάμβους.

Στις 27 Οκτωβρίου αρκετοί παίκτες ταξίδεψαν στην Πάτρα για να παίξουν με τη μικτή Πειραιά εναντίον της μικτής Πάτρας, για το πρωτάθλημα πόλεων. Δεν πρόλαβαν, στην ουσία, να γυρίσουν σπίτι τους, αφού τα χαράματα της άλλης μέρας είχε κηρυχθεί ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος. Η κατοχή τελείωσε, ήρθε ο εμφύλιος πόλεμος, το ίδιο καταστροφικός. Παίκτες του Ολυμπιακού σκοτώθηκαν στη διάρκεια των Δεκεμβριανών (Αναματερός, Γόδας), άλλοι φορούσαν τη φανέλα της αριστερής ΕΠΟΝ Πειραιά, άλλοι ήταν φανατικά με τον εθνικό στρατό.

Την περίοδο 1945-50, που περιλαμβάνει την εμφύλια διαμάχη, ξανάρχισαν οι επίσημες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις. Ο Ολυμπιακός, στο προσκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου, «επιλέχθηκε» από τις αρχές να ταξιδέψει στην Τουρκία για φιλικά παιχνίδια με τη Γαλατάσαραϊ, την Μπεσίκτας και την Μπεϊόγλου Σπορ, στο πλαίσιο μιας «διπλωματικής» αποστολής.

Η ομάδα βάδιζε σε καλό δρόμο μεν, αλλά στηριζόταν σε παίκτες της παλαιάς φρουράς. Οι περισσότεροι ήταν πλέον μεγάλης ηλικίας και συνεπώς το μέλλον ήταν αδιόρατο για την ομάδα. Κυρίως ο Βάζος, που είχε σπουδαία προσφορά στο σκοράρισμα στην πολύχρονη καριέρα του, ήταν «αλεπού» στο γκολ και όσες απόπειρες είχαν γίνει να βρεθεί ο «νέος Βάζος» είχαν αποδειχθεί άκαρπες.

Αλλά και των υπολοίπων παικτών η αντικατάσταση δεν ήταν εύκολη υπόθεση, το έδειξε η κάμψη των ετών 1948-49 και 1949-50, όπου ο Ολυμπιακός δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο, πράγμα ανέλπιστο και αφύσικο για τους οπαδούς του. Τα πράγματα αλλάζουν άρδην με την είσοδο της δεκαετίας του ’50.

Για δέκα χρόνια ο Ολυμπιακός έγινε αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής στο εσωτερικό και η καλύτερη διεθνής παρουσία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ήταν μία δεκαετία που ο Ολυμπιακός δεν έμεινε ούτε ένα χρόνο χωρίς να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Επτά πρωταθλήματα, επτά κύπελλα, πέντε νταμπλ.

Η διοίκηση στιβαρή, υπό την ευθύνη του Μιχάλη Μανούσκου, του ιδρυτή προέδρου, του μακροβιότερου ίσως προέδρου που πέρασε από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά και οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού έγιναν πρωταθλητές της δεκαετίας. Πολλαπλασιάστηκαν και αιτία ήταν οι λαμπρές επιτυχίες. Γέμιζαν το Καραϊσκάκη, συνόδευαν την ομάδα σε όλες τις μετακινήσεις της, ακόμη και στις πιο μακρινές. Δεν υπήρξε ποτέ ίσως μεγαλύτερη ταύτιση φιλάθλων με την ομάδα, απ’ όση υπήρξε στη διάρκεια της «χρυσής» δεκαετίας. Η ντρίμπλα του δεξιοτέχνη Δαρίβα, η «πονηρή» πάσα του βιρτουόζου Μπέμπη, η σέντρα του ταχύτατου διεμβολιστή Δρόσου, η κεφαλιά του πανύψηλου Κοτρίδη, το φάουλ του ογκόλιθου Μουράτη, η επίθεση του σούπερ-μπακ Ρωσσίδη, η απόκρουση του «αίλουρου» Θεοδωρίδη, το «λιονταράκι» ο Ξανθόπουλος, ο σπουδαίος Ιωάννου, ο απροσπέλαστος Σούλης, ο σταθερός Πολυχρονίου και ο εκπληκτικός Ηλίας Υφαντής. Τόσα και πολλά ακόμη έβλεπαν οι φίλαθλοι κάθε Κυριακή. Τότε που δεν υπήρχε εντός και εκτός έδρας για τη νίκη της ομάδας, γιατί παντού νικούσε. Αλλά δεν ήταν οι επιτυχίες στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο μόνο. Ήταν και οι αμέτρητες διεθνείς νίκες.

Τότε που δεν υπήρχαν επίσημες διοργανώσεις και ο μοναδικός τρόπος να καθιερωθεί μία ομάδα στη διεθνή φίλαθλη γνώμη ήταν οι διεθνείς φιλικοί αγώνες. Ο Ολυμπιακός «λύγισε», μεταξύ άλλων, τη Ραπίντ Βιέννης, την Παρτιζάν Βελιγραδίου, την Αούστρια, την ΑΙΚ Στοκχόλμης, τη Βοϊβοντίνα.

Σπουδαιότερη επιτυχία ήταν αυτή επί της Σάντος του Πελέ.

Αήττητη στην τουρνέ της, έπαιζε τελευταίο παιχνίδι στην Ευρώπη εναντίον του Ολυμπιακού. 6 γκολ στην Μπενφίκα, 2 στη Γιουβέντους, 5 στη Ρόμα,4 στην Ίντερ. «Επίθεση-φωτιά» με Ντορβάλ, Κουτίνιο, Ζίτο, Πέπε, όλοι τους διεθνείς στην εθνική Βραζιλίας και βέβαια το μαύρο διαμάντι, ο Πελέ. Τότε, που οι επίσημες διοργανώσεις ήταν ακόμη στα σπάργανα, οι φιλικοί διεθνείς αγώνες είχαν τεράστια αξία.

Η Σάντος υπέκυψε στο Θρύλο μέσα στην κατάμεστη Λεωφόρο με 2-1, ο Ολυμπιακός είχε πετύχει τη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας του. Την επόμενη χρονιά άλλος θρίαμβος επί της Μπαρτσελόνα. Οι Ισπανοί που είχαν σαρώσει την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό με 5-2 και 2-0 αντίστοιχα, παραδέχθηκαν την ανωτερότητα του Θρύλου.

Κύπελλο το 1963 και το 1965, Βαλκανικό κύπελλο με νίκη επί της Λέφσκι (1-0) στην Κωνσταντινούπολη το 1963, αλλά ο καημός παρέμενε το πρωτάθλημα. Το καλοκαίρι του 1965 έφτασε στο αεροδρόμιο ένας αμίλητος, αγέλαστος ψηλός κύριος ο Μπούκοβι.

Προπονητής στη μεγάλη εθνική Ουγγαρίας, ιδεολόγος του σοσιαλισμού, πήρε την μπαγκέτα του μαέστρου κι άρχισε. Διηύθυνε αστέρια της μπάλας. Δύο πρωταθλήματα συνεχόμενα και μεγάλη μπάλα. Η εντολή ήταν μία: Επίθεση, γκολ, αυτή είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου. Ο κόσμος τρελάθηκε από χαρά, λάτρευε τον Μπούκοβι σαν θεό.

Ο Μπούκοβι έφυγε νύχτα, η δικτατορία των συνταγματαρχών δεν τον ήθελε στη χώρα και ο Ολυμπιακός έχασε από τη φυγή του μεγάλου Ούγγρου. Είχε έρθει, πλέον, η σειρά του Γουλανδρή να βάλει τη σφραγίδα του στο μεγαλείο του Ολυμπιακού. Ο μεγαλοεφοπλιστής ήταν ανέκαθεν χρηματοδότης της ομάδας, όμως έκανε εμφανέστερη την παρουσία του μετά το 1971, όταν ανέλαβε πρόεδρος του Ολυμπιακού.

Έβαλε το χέρι βαθιά στην τσέπη, φέρνοντας στον Πειραιά αστέρια της μπάλας: Υβ Τριαντάφυλλος και Ρομέν Αργυρούδης από τη Γαλλία. Βιέρα και Λοσάντα, διεθνείς Ουρουγουανοί, Περσίδης από την Αυστρία. Από την παλιά φρουρά συνέχιζε μόνο ο Γιούτσος, ώριμος και σπουδαίος τεχνίτης μαζί. Ήταν κι ένας πιτσιρίκος, αυτός κι αν ήταν μπαλαδόρος, o Γιώργος Δεληκάρης, από τον Αργοναύτη. Η ομάδα άρχισε και τελείωσε την πρώτη χρονιά του Γουλανδρή (1972-73) παίζοντας μεγάλη μπάλα. Μετά από 34 αγώνες, κόντρα σε έναν επίσης εκπληκτικό ΠΑΟΚ, το πρωτάθλημα επέστρεψε στο Πασαλιμάνι. Οι πανηγυρισμοί δεν είχαν τελειωμό. Ήρθε και το κύπελλο, οπότε το νταμπλ ήταν θείο δώρο.

Το 1973-74 ο Ολυμπιακός στέφθηκε για δεύτερη συνεχόμενη φορά πρωταθλητής, πετυχαίνοντας μάλιστα ένα ακατάρριπτο, μέχρι σήμερα, ρεκόρ στο σκοράρισμα με 102 γκολ. Στην ομάδα είχαν προστεθεί και άλλοι λαμπροί παίκτες. Ο Συνετόπουλος, ο Πουπάκης, ο Σταυρόπουλος, ο Κρητικόπουλος, ο Γκλέζος, αργότερα θα έρθουν κι ο Αϊδινίου με τον Δαβουρλή. Ενδεκάδα και αναπληρωματικοί παίκτες, ήταν όλοι τους διεθνείς!!!!

Συνεχίζοντας την παράδοση των καλών εμφανίσεων με τις ξένες μεγάλες ομάδες, ο Ολυμπιακός είχε αποκλείσει το φθινόπωρο του 1972 την κυπελλούχο Ιταλίας Κάλιαρι των Ρίβα, Ντομεγκίνι, Αλμπερτόζι.

Με δύο νίκες, μάλιστα, 2-1 στο Καραϊσκάκη και 1-0 στην Ιταλία. Και στα δύο παιχνίδια «έλαμψε» το άστρο του Γιούτσου. Πιο πολύ εντυπωσίασε ο Ολυμπιακός στο Πρωταθλητριών του 1974-75. Στην αρχή απέκλεισε τη Σέλτικ (1-1 έξω και 2-0 μέσα), των Νταλγκλίς, Τζόνστον, Μάρεϊ, Κάλαχαν, Μακ Νιλ. Μετά ήρθε η σειρά της Άντερλεχτ. Και εδώ αστέρια του βελγικού ποδοσφαίρου. Το 5-1 των Βρυξελλών δεν άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας.

Όμως εκεί μίλησε ο Θρύλος, για άλλη μία φορά. 3-0 και άλλα τρία έγκυρα γκολ, που ο Ούγγρος διαιτητής Παλοτάι «θέλησε» να βγάλει άκυρα. Ο τίτλος πάντως ήρθε ξανά στο λιμάνι, μαζί με το νταμπλ μετά τη νίκη στον τελικό επί του ΠΑΟ. Βόλο, όπου διεξήχθη το μπαράζ, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον Άρη.

Ο Γκόρσκι έμεινε και τον επόμενο χρόνο, η συνταγή ήταν αποδεδειγμένα πλέον καλή. Τότε ήταν που ο Νταϊφάς πήρε τα «ρέστα» του από τον Βαρδινογιάννη. Παίρνει το Νίκο Αναστόπουλο, ενώ στη γωνία περίμενε και ο Τάσος Μητρόπουλος.

Η τριετία 1980-83 σήμαινε άλλα τρία πρωταθλήματα, τέσσερα συνολικά με εκείνο της περιόδου 1979-80.

Η καλή περίοδος επισφραγίστηκε με τον αποκλεισμό του Άγιαξ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, το Σεπτέμβριο του 1983. Στη συνέχεια υπήρξε μία αναλαμπή, εξαιτίας της κατάκτησης του πρωταθλήματος το 1987.

Πλέον με διοίκηση Κοσκωτά,Ο Ολυμπιακός φαίνεται να πελαγοδρομεί φορτωμένος με υπέρογκα χρέη. Το μόνο θετικό ήταν η κατάκτηση δύο κυπέλλων, το 1990 και το 1992.

Ο Μπάγιεβιτς, οι παίκτες που αγόρασε με σχέδιο και πρόγραμμα ο Ολυμπιακός, η στελέχωση του τμήματος με ειδικούς επιστήμονες που ανταποκρίνονται στα βήματα του σύγχρονου ποδοσφαίρου, οδήγησαν στις επιτυχίες, στα 7 συνεχόμενα πρωταθλήματα της ένδοξης περιόδου 1997-2003, στη συνεχή παρουσία στο Τσάμπιονς Λιγκ, ακόμα και στις επενδύσεις σε ξένα αστέρια που οι υπόλοιποι ούτε που φαντάζονται πως θα τους είχαν κάποτε στην ομάδα τους.

Από το Θρύλο πέρασαν τα τελευταία χρόνια παίκτες όπως ο Καρεμπέ, ο Ζε Ελίας, ο Ζάχοβιτς, ο μεγάλος Ζιοβάνι και φυσικά ο Ριβάλντο. Δείγμα και αυτοί της πρωτοπορίας του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός όμως είναι πρωταγωνιστής και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. Επενδύσεις σε υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις (Ρέντη, Στάδιο Καραϊσκάκη), προσπάθεια για την καταπολέμηση της βίας, μαζί και το τεράστιο εγχείρημα των μελών. Οι φίλαθλοι έρχονται πιο κοντά στην ομάδα, τη στηρίζουν και συναποφασίζουν για το μέλλον της.

Η παράδοση των τίτλων συνεχίστηκε με ακόμα 4 συνεχόμενους τίτλους
Το 2005 αποχωρεί ο Ζιοβάννι στον Ολυμπιακό και παραδίδει τη φανέλα με το νούμερο 10 στον φίλου του Ριβάλντο, ο οποίος θα την τιμήσει και με το παραπάνω, συμβάλοντας τα μέγιστα για την κατάκτηση ενός ακόμα ντάμπλ νικώντας την ΑΕΚ στον τελικό στο Παγκρήτιο με 3-0! Εκείνη τη χρονία η ΑΕΚ είχε χάσει εντός και εκτός έδρας με συνολικό παθητικό 9-1 !!!! απο τον Ολυμπιακό! 3 ΓΚΟΛ σε κάθε ματς!

Το 2006 ο Ολυμπιακός φτάνει σε ακόμα ενα ντάμπλ
2007
2008

ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΚΥΠΕΛΛΟ

1963 Μεγάλη διεθνής διάκριση του Ολυμπιακού ήταν η κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου Δευτεραθλητριών ομάδων. Στον προκριματικό όμιλο ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τη ρουμανική Στεάουα Μπρασόβ, την τουρκική Γαλατάσαραϊ και τη γιουγκοσλαβική Σαράγιεβο και μετά από διπλούς αγώνες πήρε την πρώτη θέση. Στον τελικό αντιμετώπισε τη Λέφσκι Σόφιας, την οποία κέρδισε 1-0 στο Καραϊσκάκη, έχασε με το ίδιο σκορ στη Σόφια και στην τρίτη και αποφασιστική αναμέτρηση, στο Μιράτ Πασά της Κωνσταντινούπολης, ένα γκολ του Στεφανάκου τρία λεπτά πριν τη λήξη έδωσε τη νίκη και το τρόπαιο στον Ολυμπιακό.

panoramix7.wordpress.com