Ποτέ Την Κυριακή (Στην Παραλία)

Και όχι, δεν θα ξαναδιαβάσεις μόνο για τις ρακέτες.

Οσο μεγαλώνεις συμβαίνει κάτι περίεργο. Σε ενοχλούν τα ίδια πράγματα, αλλά σε περισσότερα επίπεδα. Κοινώς, παραξενεύεις. Όπως, π.χ., σε μια κυριακάτικη επίσκεψη στην παραλία. Προφανώς μπορείς να μην πας. Αλλά πάντα υποκύπτεις. Και πάντα το μετανιώνεις. Γιατί:

Η διαδικασία «πάω για μπάνιο» Κυριακή είναι πιο αγχωτική από το πιο αγχωτικό deadline που έχεις ποτέ ζήσει. Πρέπει να ξεκινήσεις με τις κότες μπας και προλάβεις ξαπλώστρα.

...Βρίσκεσαι στο δρόμο τρία τέταρτα αργότερα απ’ ό,τι είχες υπολογίσει. Αυτό μεταφράζεται σε μποτιλιάρισμα επιπέδου πλατείας-Συντάγματος-με-τρεις-πορείες-σε- εξέλιξη. Επομένως καταφεύγεις...

Στις καβάτζες που ξέρεις. Κοινώς τους πάνω, πέρα, πίσω δρόμους που σου γλιτώνουν απόσταση. News Flash: δεν υπάρχει καβάτζα που δεν την ξέρει και η κουτσή Μαρία. Έτσι τρως μποτιλιάρισμα πολλαπλό – διότι τα δρομάκια που ξέρεις χωράνε μισό αυτοκίνητο. Ιδρωμένος και με νεύρα φτάνεις...

Παρκάρεις στου διαόλου τα πέρατα. Περπατάς σαν την Αθανασία Τσουμελέκα για λόγους αξιοπρέπειας και μόνο δεν τρέχεις σπρώχνοντας παιδάκια, φορτωμένους μπαμπάδες και ξινισμένα παππούδια. Φτάνεις μούσκεμα στο ταμείο...

Εκεί ακριβώς που κάνει σαματά ο παράξενος τύπος γιατί πληρώνει ΚΑΙ είσοδο ΚΑΙ ξαπλώστρες ή γιατί υπάρχουν οργανωμένες παραλίες ενώ έπρεπε όλες να είναι ελεύθερες για το λαό.

Επιτέλους μπαίνεις. Βλέπεις μόνο κάτι ελάχιστες ξαπλώστρες στο τέρμα Θεού – περίπου μισό χιλιόμετρο μακριά από τη θάλασσα, αλλά ευτυχής και ευγνώμων έστω και γι’ αυτές κάνεις μπλονζόν και τις κατοχυρώνεις στον «τυχερό» εαυτό σου. Μαζί καβατζώνεις και άλλα 2 σετ ομπρέλα-ξαπλώστρα για τους «cool» της παρέας που ναι μεν δεν αγχώνονται, αλλά όταν σκάσουν στην παραλία στις 2.00, απλώς θα σε κράξουν ως «γεροπαράξενο» που θες και να διαβάσεις βιβλίο.

Εμφανίζεται αμέσως ο ξαπλωστράς να εισπράξει. Μόλις τον πληρώσεις αστειευόμενος ότι όταν είναι να σου πάρουν λεφτά είναι πιο γρήγοροι και από τον άνεμο, γυρνάς το κεφάλι σου προς την ομπρέλα –που είναι κλειστή–, κι αυτός εξαφανίζεται σαν ξαφνικό καλοκαιρινό μπουρίνι, αφήνοντας σε σένα να προσπαθείς να την ανοίξεις.

Σαν να μην έφταναν τα βάσανά σου, δίπλα, στην πληρωμένη για τους φίλους σου ομπρέλα, εμφανίζεται τσαούσω με την κολλητή της που σχολιάζουν μεγαλόφωνα πόσο απαράδεκτη είναι η μέθοδος «καβατζώματος ξαπλώστρας». Κάνεις ότι δεν ακούς. Ούτως ή άλλως, έχεις βάλει στις ξαπλώστρες ρούχα. Η τσαούσω, όμως, πετάει κάτω το T-shirt του «ρεζερβέ» σου και αρχίζει να στρώνει πετσέτα... Αναγκάζεσαι να σηκωθείς και να ξεκατινιαστείς δημοσίως – για κάτι που ούτως ή άλλως άλλοι σε ανάγκασαν να διαπράξεις.

Συγχυσμένος πας για βουτιά. Προσπερνάς χαμογελώντας χαριτωμένα πιτσιρίκια που φτιάχνουν καστράκια στην άμμο. Κάνεις μακροβούτι και αναδύεσαι μπροστά σε 20+ ζευγαράκι με «κάψες».

Κοιτώντας σοκαρισμένος γλώσσες να μπαινοβγαίνουν και χέρια να χουφτώνουν, φεύγεις μη σε βρει καμιά αδέσποτη όταν ακούς έξαλλα ουρλιαχτά «Ε! Δεν βλέπειςπού πας;».

Παρέα γαϊδουροέφηβων με θαλάσσια ποδήλατα και κανό σε περνάνε ξυστά.

Βγαίνεις πιο έξαλλος απ’ ό,τι μπήκες και σωριάζεσαι στην ξαπλώστρα σου, κοιτώντας χαιρέκακα τα ζευγάρια που πλακώνονται πίσω σου γιατί «Πόσες φορές σε ξύπνησα, ρε Τάκη να προλάβουμε; Τράβα τώρα να βρεις ξαπλώστρες. Δεν με νοιάζει πού, να τις γεννήσεις!!!».

Στο τρίτο τέτοιο περιστατικό έχεις σταματήσει να διασκεδάζεις. Θες απλώς να πάψει η φασαρία. Η οποία, όπως ξαφνικά συνειδητοποιείς, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα δεκάδων περαστικών (νιώθεις σαν να έχεις ξαπλώσει με μαγιό στην Ερμού). Είναι και ο DJ...

O οποίος δεν είναι ο Τiesto ή ο θεός της Ίμπιζα, γιατί δεν έχει τα κονέ. Αλλιώς θα μεγαλουργούσε. Το γλυκό, μικρό του αυτό απωθημένο το λούζεσαι εσύ. Από το ηχείο ακριβώς πάνω από το κεφάλι σου. Ψυχεδελικά πριόνια, ρουμάνικα remixes τραγουδιών που ούτως ή άλλως δεν ήξερες τα original και μηνύσιμα ντεσιμπέλ βομβαρδίζουν μια παραλία ολόκληρη.

Ανοίγεις την εφημερίδα σου, πίνεις μια γουλιά βραστό φραπέ και αρχίζεις να διαβάζεις για τον Γκούντγιονσεν στην ΑΕΚ. Ξαφνικά πίσω σου ακούς αναπνοή σε μικρόφωνο και «ένα-δυο, ένα-δυο, τεστ, τεστ, τεστ»...

Μόλις άρχισε τουρνουά beach volley. Με άλλον DJ που συναγωνίζεται τον Παραλιγοτιέστο 50 μέτρα παραδίπλα. Με εξίσου ενοχλητικά, αλλά διαφορετικά πριόνια. Είσαι ακριβώς στη μέση. Οπότε ακούς ταυτόχρονα και τους δύο. Συν τον εκφωνητή που ουρλιάζει: «Ωωω! Καρφί!»

Φτάνουν οι φίλοι σου. Η ώρα είναι πια 2.30 μ.μ. Σ’ τη «λένε» γλυκά για τις ξαπλώστρες που (δεν) τους βρήκες. Στα παλιά σου τα παπούτσια όλοι και όλα. Βουτάς, κολυμπάς στα ανοιχτά και κάθεσαι εκεί παρατηρώντας από έξω το λαϊκό προσκύνημα μονολογώντας πως δεν θα (την) ξαναπατήσεις.

Όταν χάσεις την αίσθηση των μουλιασμένων ακροδαχτύλων σου, αναγκαστικά βγαίνεις. Το τουρνουά έχει τελειώσει, ο Γιαννάκης έχει φύγει, πλέον, μέχρι και ο DJ Παραλιγοτιέστο σού φαίνεται συνώνυμο της γαλήνης. Βοηθάει και η ντάλα του ήλιου. Βοηθάει και η φυλή των beach dudes και beach babes που αριβάρει σιγά σιγά με hangover από το προηγούμενο βράδυ. Όλα δείχνουν ωραιότερα. Παραγγέλνεις και ένα μοχιτάκι. Τόσο καλύτερα νιώθεις.

Το μοχιτάκι έρχεται μισή ώρα μετά – μη χαλάσει η συνήθεια. Έχουν ξεχάσει να βάλουν ζάχαρη και πίνεις γουλιές φαρμάκι με άρωμα μέντας. Αλλά ξέρεις. Δεν παραπονιέσαι. Εν τω μεταξύ, οι διαστημικές ρακέτες έχουν πάρει φωτιά.

Τα τάκα-τούκα σε αγχώνουν αλλά λίγο. Πρέπει να ρίξει βολίδα ο άλλος για να σε πετύχει. Τα βογκητά τύπου Τζόκοβιτς στο Ρολάν Γκαρός σε κάνουν να μειδιάς. Ο Παραλιγοτζόκοβιτς το ζει, όμως. Και βογκητό στο βογκητό αμολάει και το σερβίς βολίδα. Στο κρανίο σου.

Η ώρα της επιστροφής έρχεται σετ με το νέο σου, ολοκαίνουργιο καρούμπαλο.

Ραντεβού την άλλη Κυριακή.

Από το Down Town που κυκλοφορεί