Η ιστορία του make up

Ο άνθρωπος από την αρχή της ιστορίας του, συνήθιζε να βάφει το πρόσωπο του για διάφορους λόγους, θρησκευτικούς, αισθητικούς, κοινωνικούς. Το βάψιμο του προσώπου ξεκινάει πριν από χιλιάδες χρόνια. Από τους Ινδιάνους, στις Γκέισες, και από εκεί στο σημερινό make-up. Πρόκειται για μια ιστορία πλούσια και γεμάτη πολιτισμικές και αισθητικές πεποιθήσεις.
Σήμερα το make-up είναι ένα καλλυντικό στο χρώμα του δέρματος που εφαρμόζεται στο πρόσωπο με σκοπό να καλύψει ατέλειες ή να αλλάξει την απόχρωση της επιδερμίδας. Οι λόγοι είναι καθαρά καλλωπιστικοί. Όμως, η χρήση καλλυντικών για ενίσχυση της επιδερμίδας είναι γνωστή από την αρχαιότητα.
Αρχαιότητα

 
Αίγυπτος

Τα πρώτα αρχαιολογικά στοιχεία χρήσης make-upέρχονται από την αρχαία Αίγυπτο, γύρω στο 3,500 π.Χ., με τη Νεφερτίτη να το χρησιμοποιεί.

 
Ινδιάνοι
Το βάψιμο του προσώπου για τους Ινδιάνους της Αμερικής ήταν σημαντικό μέρος του πολιτισμού τους. Η κάθε φυλή είχε το δικό της τρόπο βαψίματος. Δεν ήταν τόσο πράξη καλλωπισμού, όσο κοινωνικής διάκρισης και θρησκευτικού πνεύματος. Για τις βαφές χρησιμοποιούσαν ρίζες, μούρα και φλοιούς δέντρων. Τα χρώματα είχαν ιδιαίτερη σημασία: το κόκκινο ήταν το χρώμα του πολέμου, το μαύρο το χρώμα της ζωής και το φορούσαν κατά τη διάρκεια πολεμικών προετοιμασιών. Το πράσινο ενίσχυε τη νυχτερινή όραση ενώ το κίτρινο ήταν το χρώμα του θανάτου.

Ινδία

Το βάψιμο του προσώπου είναι μέρος του Ινδικού πολιτισμού από την αρχαιότητα. Οι άντρες συνήθιζαν να το χρησιμοποιούν για καμουφλάζ όταν κυνηγούσαν, ενώ αποτελούσε μέρος θρησκευτικών τελετουργιών και του χορού. Το πιο γνωστό είδος μακιγιάζ στον Ινδικό πολιτισμό είναι το “bindi”, δηλαδή η κόκκινη τελεία που βάζουν οι γυναίκες στο μέτωπο τους. Παραδοσιακά, είναι μια κουκίδα κόκκινου χρώματος που εφαρμόζεται στο κέντρο του μετώπου κοντά τα φρύδια, αλλά μπορεί επίσης να συμπληρώνεται από κόσμημα. Η περιοχή ανάμεσα στα φρύδια εκπροσωπεί τη σοφία και το “bindi” βοηθάει στη διατήρηση της συγκέντρωσης, ενώ ταυτόχρονα προστατεύει από κακή τύχη. Το κόκκινοαντιπροσωπεύει την τιμή, την αγάπη και την ευημερία. Παλιότερα το φόραγαν οι παντρεμένες γυναίκες. Σήμερα όμως φοριέται από οποιαδήποτε.

Ελλάδα

Το 200 π.Χ. οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας συνήθιζαν να βάφουν το πρόσωπό τους άσπρη σκόνη μολύβδου και κιμωλία για να φωτίζουν το δέρμα τους. Τότε θεωρούταν της μόδας, η γυναίκα να έχει χλομή επιδερμίδα.

Ρώμη

Η αισθητική στη Ρώμη ευνοούσε τη χλωμή επιδερμίδα. Οι άνδρες φορούσαν επίσης μακιγιάζ για να ελαφρύνει τον τόνο του δέρματος τους. Χρησιμοποιούσαν λευκή σκόνη μολύβδου, κιμωλία, και κρέμες για να φωτίσει τον τόνο του δέρματος τους. Οι πλούσιοι Ρωμαίοι προτιμούσαν μια λευκή πάστα μολύβδου, ​​η οποία τελικά ήταν δηλητηριώδης και μπορούσε να οδηγήσει σε παραμόρφωση και θάνατο. Η κρέμα του make-upήταν φτιαγμένη από ζωικό λίπος, άμυλο και οξείδιο του κασσίτερου. Το λίπος γινόταν από πτώματα ζώων, που θερμαίνονταν για να αφαιρεθεί το χρώμα. Το ζωικό λίπος της έδινε απαλή υφή ενώ το οξείδιο του κασσιτέρου της έδινε χρώμα.

Ιαπωνία


Όταν σκεφτόμαστε την Ιαπωνία, στους περισσότερους το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι οι γυναίκες με το άσπρο πρόσωπο και τα κόκκινα χείλη. Το παραδοσιακό μακιγιάζ μιας γκέισας αποτελείται από μια παχιά λευκή βάση, με κόκκινο κραγιόν και κόκκινες και μαύρες αποχρώσεις γύρω από τα μάτια και τα φρύδια. Αρχικά, η λευκή μάσκα βάσης γινόταν με μόλυβδο, αλλά μετά την ανακάλυψη ότι δηλητηρίασε το δέρμα και προκαλούσε τρομερά δερματικά προβλήματα, αντικαταστάθηκε με σκόνη ρυζιού. Το βάψιμο άλλαζε σχετικά ανάλογα με το που θα παρευρίσκονταν αλλά και από την ηλικία τους. (μαθητευόμενες ή μεγαλύτερες).

Μεσαίωνας

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, στην Ευρώπη, θεωρούταν «της μόδας» για τις γυναίκες να έχουν χλωμό δέρμα. Το χλωμό πρόσωπο δήλωνε την ανώτερη κοινωνική τάξη. Οι μαυρισμένες γυναίκες θεωρούνταν χαμηλότερης κοινωνικής τάξης. Οι γυναίκες φορούν μπογιά μολύβδου που διαλυόταν στο νερό ή πούδρα. Τον 6ο αιώνα, οι γυναίκες συχνά προκαλούσαν αιμορραγία στον εαυτό τους για να πετύχουν τη χλωμή επιδερμίδα. Μία από τις πιο δημοφιλείς πούδρες ονομαζόταν “Aqua Tofana”, που ήταν πούδρα αρσενικού. Η πούδρα ήταν δηλητηριώδης και αρκετές γυναίκες έχασαν τη ζωή τους.


17ος αιώνας

Σε όλο το 17ο αιώνα, οι γυναίκες φορούσαν “ceruse”, ένα μίγμα ξιδιού και λευκού μολύβδου. Είχε την ιδιότητα να ασπρίζει το δέρμα και πολλές γυναίκες το χρησιμοποιούσαν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας. Το μείγμα όμως ήταν δηλητηριώδες και προκαλούσε φθορές στο δέρμα, τριχόπτωση και η χρόνια χρήση προκαλούσε ακόμη και θάνατο.

18ος αιώνας

Τον 18ο αιώνα, ο Λουδοβίκος ο 15ος έκανε «της μόδας» για τους άνδρες να φορούν make-up από μόλυβδο. Επίσης και οι θεατρικοί ηθοποιοί φορούσαν μια βαριά λευκή βάση.

Στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου αιώνα, η βασίλισσα απαγόρεψε το make-upγιατί θεωρούσε πως ήταν κατάλληλο μόνο για πόρνες και γυναίκες χαλαρών ηθών. Το make-up ήταν αποδεκτό μόνο για τους ηθοποιούς.


Σύγχρονη εποχή

Το σημερινό make-up βρίσκει τις ρίζες του στον Carl Baudin, ηθοποιό του θεάτρου “Leipzeiger Stalt”, της Γερμανίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Baydin ανέπτυξε μια πάστα που άλλαζε το χρώμα του δέρματος, στην προσπάθειά του να αποκρύψει την ένωση μεταξύ της περούκας και το μετώπου του. Αποτελούταν από ψευδάργυρο, ώχρα και το λαρδί. Η κρέμα έγινε τόσο δημοφιλής στους άλλους ηθοποιούς που ο Baudin άρχισε την εμπορική παραγωγή της, δημιουργώντας το πρώτο θεατρικό μακιγιάζ. Αυτό αποτελούσε το θεατρικό make-up μέχρι το 1914.

Το πρώτο εμπορικό make-up δημιουργήθηκε από τη Max-Factor για αρχικά κινηματογραφική χρήση. Ήταν το πρώτο make-upσε μορφή πούδρας και ονομαζόταν “Pan- Cake”. Μέχρι το 1940 σύμφωνα με εκτιμήσεις μία στις τρεις γυναίκες της Αμερικής είχε μία “Pan-Cake”. Το Φεβρουάριο του 2009, ιδιοκτήτης εταιρείας καλλυντικών παραδέχτηκε πως η φόρμουλα της “Pan-Cake” βελτιώθηκε και πωλείται μέχρι και σήμερα.